Η απίστευτη ιστορία των φοιτητών που νίκησαν τα καζίνο του Las Vegas

Το 1992 μία ομάδα φοιτητών από το MIT, κόντεψε να «νικήσει» τα μεγαλύτερα καζίνο της Αμερικής, εφαρμόζοντας απλά μαθηματικά. Η ιδέα ξεκίνησε το 1958, όταν ο μαθηματικός και τζογαδόρος Έντουαρντ Ο’ Θορπ μελέτησε μανιωδώς το παιχνίδι «Blackjack», ή αλλιώς «21».

Ο Ο’ Θορπ χρησιμοποίησε τον νεοαποκτηθέντα υπολογιστή του ΜΙΤ για να υπολογίσει τις πιο συμφέρουσες κινήσεις, ανάλογα με τον συνδυασμό καρτών που είχαν μπροστά τους. Εάν για παράδειγμα ο παίκτης είχε 14 και η «μάνα», δηλαδή ο κρουπιέρης του καζίνο, 7, τότε ο παίκτης είχε μεγαλύτερες πιθανότητες να κερδίσει, αν επέλεγε να τραβήξει κι άλλο χαρτί.

Όποιος εφάρμοζε κατά γράμμα τη μέθοδο του Ο’ Θορπ δεν σήμαινε ότι θα κέρδιζε κάθε παρτίδα, αλλά ότι μακροπρόθεσμα, θα κέρδιζε περισσότερες φορές απ’ ότι θα έχανε.

Το 1966 δημοσιεύτηκε το βιβλίο του «Beat the Dealer», που εξηγούσε τη διαδικασία και αμέσως έγινε ανάρπαστο.

Πώς μία ομάδα φοιτητών του MIT ξεγέλασε τα μεγαλύτερα καζίνο του Λας Βέγκας

Σχεδόν μιάμιση δεκαετία αργότερα, το 1979, μια νέα ομάδα «ιδιοφυών» του MIT αποφάσισαν να εφαρμόσουν το σύστημα που ανέπτυξε για να βγάλουν εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια. Ασφαλώς δεν ήταν οι πρώτοι που θα χρησιμοποιούσαν μαθηματικές μεθόδους για να ξεγελάσουν τους κρουπιέρηδες των καζίνο, αλλά ήταν οι πρώτοι που οργανώθηκαν σε ομάδα και δημιούργησαν ειδικούς ρόλους για τη βέλτιστη απόδοση του σχεδίου. Η ομάδα του MIT χρησιμοποιούσε, εκτός από τη βασική στρατηγική του Ο’Θορπ, μία άλλη τεχνική που βασιζόταν στην καταμέτρηση των χαρτιών που εμφανίζονταν στο παιχνίδι. Επειδή το blackjack παίζεται με περιορισμένο αριθμό τραπουλών, η πιθανότητα να εμφανιστεί κάποιο συγκεκριμένο χαρτί είναι υπολογίσιμη.

Τους παίχτες τους συμφέρει να παίζουν με μεγάλα χαρτιά, δηλαδή το 10, τις φιγούρες και τον άσο. Τα μικρά χαρτιά, από το 1 μέχρι το 6, συνήθως σημαίνει ότι θα κερδίσει το καζίνο, ενώ τα μεσαία (7-9) θεωρούνται ουδέτερα. Επομένως, οι παίχτες επιδίωκαν πάντα να ποντάρουν πολλά χρήματα, όταν ήξεραν ότι στην τράπουλα είχαν απομείνει τα πιο πολλά μεγάλα χαρτιά, καθώς τα μικρά είχαν ήδη παιχτεί. Πώς μπορούσαν όμως να το ξέρουν αυτό; Είχαν αποδώσει συγκεκριμένη αξία σε κάθε είδος χαρτιού. Δηλαδή, τα μικρά χαρτιά είχαν αξία +1, τα ουδέτερα 0 και τα μεγάλα, -1. Κάθε φορά που εμφανιζόταν ένα καινούριο χαρτί, εκείνοι έπρεπε να προσθέτουν και να αφαιρούν ανάλογα. Όταν το αποτέλεσμα των πράξεων έφτανε να είναι +5 και πάνω, σήμαινε ότι αρκετά μικρά χαρτιά είχαν παιχτεί, έτσι ώστε να είναι πλέον ασφαλές να ποντάρουν πολλά χρήματα και να κερδίσουν.

Αυτό το μέτρημα δεν είναι παράνομο, αλλά δεν συμφέρει καθόλου τα καζίνο, γιατί σημαίνει ότι θα χάσουν πολλά χρήματα. Γι’ αυτό και διώχνουν όποιον αντιλαμβάνονται ότι μετρά τα χαρτιά στο blackjack. Με τις αναρίθμητες κάμερες ασφαλείας που υπάρχουν μέσα σε ένα καζίνο, αυτό είναι απλά θέμα χρόνου. Η ομάδα του MIT όμως, βρήκε ένα τρόπο να κρύψει το μέτρημα από την ασφάλεια του καζίνο. Χωρίστηκαν σε μικρότερες ομάδες των τριών ατόμων και κάθε ένα άτομο εξυπηρετούσε διαφορετική λειτουργία. Αρχικά υπήρχε ο «παρατηρητής», που παρακολουθούσε το παιχνίδι, μετρούσε τις κάρτες και όταν έβλεπε ότι οι περισσότερες μικρές κάρτες είχαν φύγει, έκανε κρυφά σήμα στον συνάδελφό του να κάτσει και να ποντάρει. Ο συνάδελφος αυτός ήταν ο «μεγάλος παίχτης», που καθόταν και πόνταρε πολύ μεγάλα ποσά, μόνο όταν ήξερε ότι οι κάρτες που απέμεναν στην τράπουλα τον συνέφεραν. Συνήθως οι «μεγάλοι παίχτες» προσποιούνταν ότι ήταν πλούσιοι επιχειρηματίες, που έπαιζαν πάντα με αυτό τον ριψοκίνδυνο τρόπο. Υπήρχε και ένα τρίτο μέλος, ο «ελεγκτής», που καθόταν συνέχεια στο τραπέζι, πόνταρε το χαμηλότερο δυνατό ποσό, για να μην προκαλέσει υποψίες και μετρούσε τις κάρτες, για μεγαλύτερη ακρίβεια.
«Strategic Investments LP». Ο συνεταιρισμός των φοιτητών και τα ποσοστά κέρδους