«Ο θάνατος και η κόρη» του Ariel Dorfman στο Θέατρο 104

Πρεμιέρα το Σάββατο (19/02)

Το συγκλονιστικό ψυχολογικό θρίλερ «Ο θάνατος και η κόρη» του Ariel Dorfman ανεβαίνει σε σκηνοθεσία της Θάλειας Γρίβα στο Θέατρο 104. O Κωνσταντίνος Δανίκας, η Σίσσυ Μαράθου και ο Στράτος Σωπύλης ερμηνεύουν τους τρεις ρόλους του έργου.

Μια γυναίκα κι ένας άντρας σε ένα απομονωμένο σπίτι. Ένας απροσδόκητος επισκέπτης.

Μια γυναίκα που δεν ξεπέρασε ποτέ τη φυλάκιση και το βασανισμό της, ένας άντρας που στο απόγειο της καριέρας του θέλει να ξεχάσει και να προχωρήσει κι ένας επισκέπτης που τους φέρνει αντιμέτωπους με το παρελθόν τους.

Τρεις άνθρωποι βρίσκονται σε μια συνθήκη που ξεφεύγει από τον έλεγχό τους και τους αναγκάζει να αναμετρηθούν με τον εαυτό τους και τις αλήθειες που αποφεύγουν χρόνια, οδηγώντας τους στα άκρα.

Το θύμα παίρνει τη θέση του θύτη. Αλλά ο θύτης είναι στην πραγματικότητα αυτός που νομίζει το θύμα; Και τι σχέση έχει η σύνθεση του Σούμπερτ «Ο Θάνατος και η Κόρη», με το παρελθόν τους;

Πρόκειται για ένα από τα πιο δημοφιλή σύγχρονα θεατρικά έργα, γραμμένο το 1990, που έγινε ευρέως γνωστό από την κινηματογραφική του μεταφορά το 1994 σε σκηνοθεσία του Ρομάν Πολάνσκι, με την Σιγκούρνι Γουίβερ, τον Μπεν Κίνγκσλεϊ και τον Στούαρτ Γουίλσον. Έχει παρουσιαστεί σε πολλές χώρες αλλά και στην Ελλάδα. Το 1992 κέρδισε το βραβείο Olivie καλύτερου νέου θεατρικού έργου.

Σημείωμα σκηνοθέτιδος Θάλειας Γρίβα

«Ο Ντόρφμαν στο έργο «Ο Θάνατος και η κόρη», θέτει υπαρξιακά ερωτήματα, για την λειτουργία της δικαιοσύνης και της αυτοδικίας, για την αξία της συγχώρεσης και της εκδίκησης.

Τι είναι δίκαιο; Τι εννοούν οι άνθρωποι όταν μιλάνε για δικαιοσύνη, συγχώρεση ή εκδίκηση; Αν δεν μπορείς να δικαιωθείς, τι κάνεις; Κι όταν το θύμα γίνεται θύτης, ποιος θα το συγχωρέσει; Υπάρχει περίπτωση η προσωπική δικαίωση να πάψει να είναι ευθέως αντίθετη από την κοινωνική δικαιοσύνη;

Σκηνοθετώντας το έργο, αισθάνομαι ότι δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις! Ο Ντόρφμαν τοποθετεί σαφώς το έργο στη Χιλή, την περίοδο της μεταπολίτευσης, μετά τη δικτατορία του Πινοσέτ. Χωρίς να αρνούμαι τη σύνδεση, αποδέσμευσα την ιστορία από το συγκεκριμένο χώρο και χρόνο. Είμαι σίγουρη, δυστυχώς για την ανθρωπότητα, πως παρόμοιες ιστορίες υπάρχουν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης , όπου ζουν άνθρωποι.

Τελικά, το ζητούμενο είναι η εκδίκηση; Ή μήπως η εκδίκηση χρησιμοποιείται ως επίφαση για την κάλυψη ή την αποκάλυψη ενός βαθύτερου εαυτού;

Ο καθένας από μας είναι μόνος όταν έρχεται αντιμέτωπος με τη βία, είτε ως θύτης, είτε ως θύμα. Και καλείται μόνος να βρει τρόπο ώστε να μην ταυτιστεί ή εγκλωβιστεί σε κανέναν από τους δύο ρόλους.

Πόσος είναι ο πόνος και πόση η απόλαυση σε κάθε θέση; Με ποιο τρόπο σπάει τελικά αυτός ο κύκλος;»