Το σπαρακτικό βιβλίο του Αντώνη Κανάκη για τον μπαμπά του! Δείτε αποσπάσματα

“Πού πήγε ο μπαμπάς μου;”

Το βιβλίο περιλαμβάνει στιγμές από τη ζωή με τον μπαμπά του, Γιάννη Δανιήλ Δούμα, όταν ήταν ακόμα παιδί, αλλά και πιο πρόσφατες οικογενειακές στιγμές. Το κύριο χαρακτηριστικό του όμως είναι ένας αβάσταχτος χείμαρρος συναισθημάτων, που γραμμένος σε πρώτο πρόσωπο, συγκλονίζει:

«Πόσο απερίγραπτα μου λείπει, Θεέ μου. Βλέπω φωτογραφίες του. Εστιάζω για κάποιο λόγο σε αυτές που ήταν νεαρός, πιτσιρικάς. Κοιτάω το πρόσωπό του, το χαμόγελό του. Τι καλό παιδί που φαίνεται να ήταν… Πόσο θα ήθελα, σε κάποιο μαγικό σενάριο, να είχαμε γνωριστεί τότε. Να ήμασταν συνομήλικοι, να γινόμασταν κολλητοί φίλοι και να αλητεύαμε μαζί… Να γνώριζα τα όνειρα, τις αγωνίες του, τα σχέδια, τους έρωτές του…».

Με το κείμενό του, ο Αντρώνης Κανάκης μιλά στις καρδιές όλων όσων έχουν βιώσει την απώλεια του γονέα αλλά δεν απευθύνεται μόνο σε «ομοιοπαθείς» αλλά επιχειρεί να αποδώσει και να τιμήσει την ανεπανάληπτη σχέση πατέρα – παιδιού, μέσα από την προσωπική εμπειρία και να την κρατήσει για πάντα ζωντανή αποτυπώνοντας στο χαρτί:

«Βρίζω τη ζωή, τον Θεό, το σύμπαν, τον θάνατο, τον εαυτό μου. Μετά το ψιλομετανιώνω. Αλλάζει ρότα η σκέψη μου. Τώρα καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι πιστεύουν στον Παράδεισο, στη μεταθανάτια ζωή, στη μετεμψύχωση κ.τ.λ. Μέχρι τώρα νόμιζα ότι αυτό συμβαίνει με κύριο αίτιο τον εγωισμό και τον φόβο. Φοβόμαστε να πεθάνουμε και θέλουμε κάποιος να μας εγγυηθεί ότι έχει και συνέχεια το έργο – και μάλιστα καλύτερη. Για την πάρτη μας, δηλαδή. Για τους φόβους μας. Λάθος! Τώρα καταλαβαίνω ότι το βασικό αίτιο είναι η αγάπη. Θέλουμε να πιστέψουμε ότι έχει και συνέχεια, μόνο και μόνο για να συναντήσουμε ξανά αυτούς που αγαπάμε. Για να υπάρχει αυτή η προοπτική. Γιατί χωρίς αυτή την προοπτική θα τρελαθείς. Θα τρελαθώ. Πώς να ζήσω με το δεδομένο ότι δεν θα ξαναδώ, μιλήσω, αγκαλιάσω, φιλήσω, μυρίσω ποτέ ξανά τον Μπαμπά μου… Προσωπικά, μάλλον δεν πιστεύω σε όλα αυτά, παράδεισοι, μετεμψυχώσεις κ.τ.λ. Πιστεύω όμως σε κάτι που το βρίσκω αληθινό και έγκυρο. Πιστεύω στα παιδιά. Στην καθαρή, σοφή ψυχή τους και στην αλήθεια της. Τα παιδιά τα ξέρουν όλα και δεν είναι τυχαίο που η αυτόματη αντιμετώπιση των παιδιών στο θάνατο είναι το “πού πήγε ο Μπαμπάς τώρα που πέθανε;”. Αν ήμουν παιδί, αυτό θα ρωτούσα: “Πού πήγε”;».

Ενα τέτοιο βιβλίο δεν θα μπορούσε παρά να διαθέσει τα έσοδα από τις πωλήσεις του για φιλανθρωπικό σκοπό, συγκεκριμένα για τηνενίσχυση του Δημοτικού Βρεφοκομείου «Αγιος Στυλιανός» στη Θεσσαλονίκη.

πηγή