Μεγαλώνουμε και δεν θα σας κρύψω πως διαβάζοντας αυτό το άρθρο ήμουν συνεχώς έτοιμος να με πάρουν τα ζουμιά.
Γιατί, όλο αυτό δεν είναι τίποτε πέραν από μια απλή λιστούλα, ένα αρθράκι που θα το δείτε και το πολύ να πατήσετε ένα like…
Αυτό είναι μόνο. Στην επιφάνεια.
Γιατί πίσω από αυτούς τους μικρούς τίτλους και τις φωτογραφίες, κρύβονται οι αναμνήσεις μιας εποχής, μια ηλικίας που όλα ήταν λίγο (η και πολύ) πιο μαγικά απ’ ότι τώρα, μια εποχή που με αγωνία περίμενα το καινούριο τεύχος από τα Σαϊνια, τότε που ο περιπτεράς μας ήξερε με το μικρό όνομα – τότε που το μεγαλύτερό μας άγχος ήταν το πότε θα βγούμε με τα ποδήλατα για να εξερευνήσουμε το στοιχειωμένο σπίτι της γειτονιάς.
Οπότε, όσο κι αν στην επιφάνειά του αυτό είναι ένα απλό post, για κάποιους από εμάς, αυτές οι μικρές αναμνήσεις σημαίνουν πολλά, πολλά περισσότερα…
1. Το βιβλίο των Μικρών Εξερευνητών
Λίγα ήταν τα παιδιά που δεν είχαν πιάσει στα χέρια τους κάποιο Κομιξ-οειδές περιοδικό εκείνης της εποχής. Προσωπικά, ήμουν φανατικός – έχω ακόμη μια τεράστια συλλογή από Μίκυ Μάους, από Αλμανάκο και ειδικά από Κόμιξ.
Αλλά, πάντα, στις τελευταίες σελίδες του Αλμανάκο διαφήμιζε αυτό το καταραμένο βιβλίο των μικρών εξερευνητών που, απ’ ότι έλεγε, είχε λύσεις για κάθε πρόβλημα της ζωή, από το πως να κάνεις περίεργους ναυτικούς κόμπους, μέχρι το πως να αναποδογυρίσεις ένα ποτήρι χωρίς να πέσει το νερό του. Πόσο γαμάτα πράγματα!
Κι εγώ (πήγαινα προσκοπισμό τότε) φαντασιωνόμουν να είμαι ένας Bear Grylls της εποχής μου, να ταξιδεύω στην άγρια φύση με τα μυστικά των Μικρών Εξερευνητών και να σώζω τη μέρα.
Μόνο που αυτό το καταραμένο βιβλιαράκι δεν το βρήκα ποτέ στο περίπτερο του χωριού μου, ούτε και σε κανένα βιβλιοπωλείο οπουδήποτε. Και, παιδιά, ακόμα το έχω άχτι, σαν να είναι το άγιο δισκοπότηρο της παιδικής μου ηλικίας…
2. To ART ATTACK.
Τι μπορεί να είναι πιο χαρακτηριστικό από εκείνη την εκπομπή με τον τύπο που έφτιαχνε παπάδες με χαρτί τουαλέτας και κόλλα;
Και, αλήθεια, ΠΟΥ ΣΤΟΝ ΔΙΑΟΛΟ την πουλούσαν αυτή την κόλλα; Είχα κι εγώ στόχο να φτιάξω τέτοια πράγματα Neil! Και το έκανες να φαίνεται τόσο εύκολο! Ειδικά όταν φούσκωνες μπαλόνια και έβαζες αυτόν τον μαγικό λαπά γύρω τους – και, αφού το “άφηνες να στεγνώσει για όλη τη νύχτα” είχες ένα στρογγυλό τοτέμ γαματοσύνης.
Μπορεί τελικά οι δύο-τρεις προσπάθειες μου να πήγαν στράφι, αλλά, Neil, μου έφτιαχνες τα πρωϊνά του Σαββάτου…
3. Τα Μούμινς.
Τώρα πια δεν βλέπω τηλεόραση. Δεν έχω καν συσκευή στο νέο μου σπίτι – και δεν μου λείπει καθόλου. Εκείνα τα χρόνια, όμως, τα κορνφλέικς δεν κατέβαιναν αν μπροστά σου δεν έπαιζε η μαγεία των 90s, ένα από τα απίθανα μεταγλωττισμένα cartoon της εποχής.
Ένα από αυτά ήταν τα Μούμινς, κάτι περίεργα άσπρα πλασματάκια σαν ιπποπόταμοι, που για κάποιον λόγο μας υπνώτιζαν μπροστά στην οθόνη. Εσύ μπορούσες να αλλάξεις κανάλι όταν ξεκινούσε ένα επεισόδιο; Πόσο διαφορετικές εποχές…
δείτε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα
το junior’s tv απλα….