Primavera Εμπιστευτικό

Το Primavera Sound είναι κάτι παραπάνω από ένα φεστιβάλ. Αυτό το απέδειξε περίτρανα στην 11η edition του, αφού κατάφερε να ξεφύγει από τα στενά καταλανικά, άντε ισπανικά όρια και να γίνει ένα παγκόσμιο φεστιβάλ, παίζοντας πλέον μπάλα στην ίδια κατηγορία με τα αντίστοιχα μεγάλα κεντροευρωπαϊκά.

Και πώς να μην γίνεται αυτό άλλωστε, όταν από εκεί που στο περσινό μάζεψε 80.000 κόσμο όλο το τριήμερο, φέτος τα πράγματα εκτινάχθηκαν στα 140.000 εισιτήρια. Δεν είναι και λίγο αν το καλοσκεφτείς. Επίσης οι διοργανωτές, σχεδόν διπλασίασαν το χώρο αφού τα 48.000 τμ έφτασαν τα 72.000 τμ ενώ οι σκηνές από 5 έγιναν 7.

Ωστόσο οι διοργανωτές πιάστηκαν απροετοίμαστοι με αρκετά προβλήματα στα bars, στα εισιτήρια και στο χώρο του φαγητού. Ίσως να μην περίμεναν κι αυτοί τόσο πολύ κόσμο, ειδικά από περιοχές έξω από τη Βαρκελώνη. Χαρακτηριστικό είναι πως το 40% του κόσμου ήρθε στο φεστιβάλ από περιοχές εκτός Καταλονίας και οι περισσότεροι από αυτούς εκτός Ισπανίας.

Αρκετά όμως με τα στατιστικά στοιχεία και τις εισαγωγές. Το θέμα αυτό καθαυτό είναι το μουσικό φεστιβάλ Primavera Sound που άνοιξε τις πύλες του, στο αχανές χώρο του Forum, για 11η χρονιά.

Ακολουθεί το Τοp 5 θετικών και αρνητικών live που είδαμε.

(+)

Sufjan Stevens : Το επιβλητικότερο live που έχω δει ποτέ στο φεστιβάλ. Στην κλειστή αίθουσα auditori, η 12μελής ορχήστρα του Sufjan, έπαιξε όλο το The Age Of Adz, με εκπληκτικά visuals, φοβερό ήχο, άψογες εκτελέσεις και ένα απίστευτο φινάλε που έκανε όλο τον κόσμο που ήταν καθιστός, να σηκωθεί και να χορέψει.
Suicide : Οι Suicide είναι ένας ζωντανός θρύλος. Είναι από τους επιζώντες του punk, το οποίο έφεραν στα δικά τους μέτρα, και όπως και να το κάνουμε όταν έχεις την ευκαιρία να ακούσεις ζωντανά το πρώτο άλμπουμ των κυρίων Alan Vega και Martin Rev, οι Caribou και Interpol που παίζουν την ίδια ώρα απλά χάνουν από τα αποδυτήρια. Επίσης ο Nick Cave παρακαλούσε τον κόσμο μετά το live του να πάει να δει τους Suicide. Δεν είχε άδικο.
National : Απλά ανέβηκαν, έπαιξαν και έφυγαν. Στο μεσοδιάστημα, όμως, της μιάμισης ώρα που ήταν πάνω στη σκηνή της Llevant, απέδειξαν πως είναι η καλύτερη εκτελεστικά μπάντα στο χώρο του indie rock αυτή την περίοδο, παίζοντας τραγούδια από την πρόσφατη δισκογραφία τους.
Pulp : Ο Jarvis Cocker περιφερόταν την πρώτη μέρα στο χώρο, μιλούσε με τον κόσμο, έβλεπε τις άλλες μπάντες και αφουγκραζόταν την φάση του φεστιβάλ. Δεν ήταν η πρώτη του φορά άλλωστε. Τόσο το 2002 με τους Pulp είχε κάνει τους πάντες να χορέψουν τόσο και το 2009 όταν είχε έρθει solo, είχε κάνει το ίδιο. Φέτος ταξίδεψαν ορδές Άγγλων από το Νησί για χάρη του αφού το live τους στο Primavera θα ήταν το πρώτο μετά από πόσα χρόνια. Έπαιξαν τα πάντα στις 2 παρά κάτι ώρες που ήταν πάνω στη σκηνή, συγκινήθηκαν και οι πέτρες σε τραγούδια όπως το Razzmatazz και Feeling Called Love, έγινε μια πρόταση γάμου στο I Spy μεταξύ 2 αμερικανών από την Αθήνα της Τζόρτζια, ο Jarvis έπαιξε το ρόλο του κουμπάρου και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Στις 20 Αυγούστου παίζουν στο Terra Vibe. Απλά λέω.
Βlack Angels : Ήταν το τελευταίο live που είδαμε στο χώρο του forum. Σύσσωμο το ελληνικό λόμπι μαζεύτηκε για να αποτίσει φόρο τιμής στη μεγάλη αυτή rock n roll μπάντα που με το που ανέβηκε μας πήρε το σκαλπ και μας το έδωσε πίσω ύστερα από 50 λεπτά.

(-)

Walkmen : Έχουν πέντε άλμπουμς στο ενεργητικό τους και τα καλά τους τραγούδια δεν γεμίζουν ένα EP. Μπροστά σε όλους τους έλληνες που μαζεύτηκαν στην σκηνή Pitchfork, έπαιξαν το Rat και ησυχάσαμε.
Lindstrom : Μπαίνει στα αρνητικά μόνο και μόνο γιατί την ώρα που είχε χτίσει το σετ του και ήταν έτοιμος να το απογειώσει, ο Σουηδός παραγωγός απλά έβγαλε το βύσμα από το ρεύμα και μας καληνύχτισε στέλνοντας όλους τους ravers που είχαν μείνει για να ακούσουν αυτό, σε ένα κακό trip αφού δεν υπήρχε κάτι άλλο να ακούσουν.
PJ Harvey : Η γλυκύτατη PJ φέτος έβγαλε έναν από τους καλύτερους δίσκους που έχει βγάλει τα τελευταία χρόνια. Ωστόσο παρουσιάστηκε αρκετά νωχελική πάνω στη σκηνή, αφήνοντας το ροκ χαρακτήρα της στο 2002. Κρίμα.
Animal Collective : Μετά το περσινό τους άλμπουμ, το Merriweather Post Pavilion, έγιναν super stars και το ακροατήριο τους μεγάλωσε. Αυτοί όμως δεν έκαναν κάτι διαφορετικό παίζοντας μπροστά σε τόσο κόσμο που περίμενε να τους ακούσει για να χορέψει, αυτοί απλά βασάνιζαν τα όργανα τους και ήταν 2 ταχύτητες πιο αργοί από τον κόσμο. Απογοήτευση.
Flaming Lips : Δυστυχώς ο Wayne Coyne ήταν κομμάτια όταν βγήκε και άφησε τα τραγούδια από το καινούριο τους άλμπουμ στις αποσκευές του. Έπαιξε πολλά outsiders, τράβηξε τη διάρκεια σχεδόν όλων των κομματιών, μιλούσε περισσότερο απ’ ότι τραγουδούσε και άφησε να πάνε στράφι οι σερπαντίνες και το κονφετί. Τα Race For The Prize και Do You Realize του φινάλε δεν έσωσαν το σετ.

Θοδωρής Κανελλόπουλος, Ιούνιος 2011

Φωτογραφίες: www.primaverasound.com