Ο Μίκης Θεοδωράκης απαντά, στηρίζοντας τον Σάκη Ρουβά για την επιλογή του να ερμηνεύσει το «Άξιον Εστί»!

Η ανακοίνωση πως ο Σάκης Ρουβάς στη συναυλία «90 χρόνια Μίκης Θεοδωράκης» θα ερμηνεύσει πέντε εμβληματικές συνθέσεις του μεγάλου δημιουργού προκάλεσε τις αντιδράσεις κάποιων. Ποιος είναι όμως πιο κατάλληλος για να τοποθετηθεί από τον ίδιο το δημιουργό;

Ο Σάκης Ρουβάς θα ερμηνεύσει το «Άξιον Εστί» του Μίκη Θεοδωράκη

O Μίκης Θεοδωράκης εξέδωσε ανακοίνωση σχολιάζοντας το ζήτημα που έχει προκύψει τονίζοντας μεταξύ άλλων: «Πιστεύω ότι το έργο από τη στιγμή που θα δημιουργηθεί, ξεφεύγει ακόμα και από τον ίδιο τον δημιουργό, που δεν έχει δικαίωμα να κρίνει δικτατορικά ποιος είναι «άξιος» να το ερμηνεύσει και ποιος όχι. Μόνος κριτής είναι το κοινό και ο χρόνος. Αυτοί τελικά κρίνουν τι θα πάει στα σκουπίδια και τι θα μείνει για πάντα. Θα πρέπει επίσης να πω ότι θεωρώ την χειρότερη εκτέλεση πολύ καλύτερη από μια απαγόρευση».

Στη συνέχεια, ο κ. Θεοδωράκης αναρωτιέται γιατί όλοι όσοι αντιδρούν σήμερα δεν έκαναν το ίδιο όταν οι δισκογραφικές εταιρείες πλούτιζαν από το έργο του ή όταν η χούντα, κομματικές νεολαίες και ΜΜΕ απαγόρευαν τη μουσική του εμβληματικού συνθέτη. Χαρακτηριστικά ο Μίκης Θεοδωράκης αναφέρει: «Και διερωτώμαι: Ποια ήταν η αντίδραση των «φίλων της μουσικής μου» σε όλες αυτές τις περιπτώσεις; Απολύτως καμμία! Ούτε ένας Έλληνας δεν θεώρησε χρέος του να υπερασπίσει το έργο μου σε όλες αυτές τις απαγορεύσεις και αποκλεισμούς! Ούτε ένας! Και ξαφνικά βλέπω τώρα να γεμίζει το Ιντερνετ και ο τύπος από δεκάδες δημοσιεύματα «υπερασπιστών του έργου μου», που ζητούν να προστεθώ κι εγώ ο ίδιος στον μακρύ κατάλογο αυτών που κατά καιρούς το απαγόρευσαν. Και γιατί; Διότι, λένε, ο συγκεκριμένος ερμηνευτής ανήκει στην «υποκουλτούρα». Όμως τι σημαίνει άραγε ο όρος αυτός; Το θέμα είναι μεγάλο και πολύπλοκο και εξαρτάται από την οπτική γωνία του καθενός. Σε ό,τι με αφορά, τι θέλετε να σκεφτώ, όταν βλέπω το έργο μου (που το θεωρούν υποτίθεται ποιοτικό) να μην υπάρχει στη χώρα μου; Και πώς να υπάρχει όταν βρίσκεται επί δεκαετίες ολόκληρες αντιμέτωπο με καταστάσεις σαν αυτές που ανέφερα πιο πάνω, με την ανοχή (στην καλύτερη περίπτωση) και τη σιωπή του θεωρούμενου προοδευτικού χώρου, δηλαδή τουλάχιστον του 60% του λαού μας; Τι θα πρέπει άραγε να σκεφτώ εγώ που αφιέρωσα τη ζωή μου στην πραγματική Ελληνική Αριστερά και χάρισα στον Λαό μας έργα σαν το «Άξιον Εστί» που από τη μια τα θεωρούν, όπως λένε, υποδείγματα της «καλής κουλτούρας», κι από την άλλη ανέχονται τις κατά καιρούς απαγορεύσεις και το μποϋκοτάζ τους, ακόμα κι από τις ίδιες τις παρατάξεις στις οποίες ανήκουν; Τι να σκεφτώ βλέποντας όλους αυτούς τους ανέκαθεν απόντες να ξυπνούν μόνο στην περίπτωση Ρουβά και να ξεσπαθώνουν λαύροι απαιτώντας από μένα να απαγορεύσω τη συμμετοχή του;»