Η εξομολόγηση της Κατερίνας Ζαρίφη: «20 μέρες μετά το θάνατο του πατέρα μου, ήμουν σαν φυτό»

Μία συνέντευξη από καρδιάς έδωσε η Κατερίνα Ζαρίφη, λίγες εβδομάδες μετά τον θάνατο του πατέρα της. Η συμπαρουσιάστρια της Ελένης Μενεγάκη, πέρασε -όπως είναι φυσικό- πολύ δύσκολες στιγμές.

«Ο θάνατος του πατέρα μου ήταν το πιο ισχυρό σοκ στη ζωή μου. Με την ασθένειά του πολέμησα πάρα πολύ, πίστεψα κάποια στιγμή ότι θα το νικήσω, ότι θα το νικήσουμε. Και όταν δεν έγινε αυτό, ήταν σαν να άλλαξε όλο το σύμπαν γύρω μου. Τότε κατάλαβα πόσο τρωτοί είμαστε ως άνθρωποι».

Για πόσο καιρό το πολεμούσατε –τόσο η ίδια όσο και η οικογένειά της; Είχαν ελπίδες; «Σχεδόν για πέντε μήνες, αλλά είχαμε μεγάλες προσδοκίες από αυτόν τον αγώνα, καθώς οι γιατροί μας έλεγαν ότι πήγαινε πολύ καλά. Είχε νικήσει τον καρκίνο, αλλά τελικά δεν άντεξε η καρδιά του. Μετά το θάνατό του, για 20 ημέρες δεν λειτουργούσα, ήμουν σαν φυτό. Κοιτούσα απλά το ταβάνι. Έτσι όμως έπρεπε να το ζήσω. Τώρα είμαι στην κυριολεξία πια πάνω από τη μαμά και την αδελφή μου. Κάποιος πρέπει να αναλάβει αυτόν το ρόλο», δήλωσε στο περιοδικό “Εγώ” και την Κατερίνα Μπούσιου.

Είναι όμως έτοιμη για αυτό το βάρος; «Είναι επιλογή μου. Ίσως αυτός ο ρόλος με βοηθήσει τελικά να επουλώσω τις πληγές μου. Η μητέρα μου και η αδελφή μου είναι ανεξάρτητες γυναίκες, αλλά θέλω να γίνω η ομπρέλα προστασίας τους. Πάντα μου ταίριαζε αυτός ο ρόλος, από παιδί ήμουν αγοροκόριτσο. Αλλά και στους φίλους μου είμαι έτσι. Και στις πέντε το πρωί να με πάρουν τηλέφωνο, θα τους βοηθήσω σε ό,τι έχουν ανάγκη, θα τρέξω κοντά τους».

Άραγε ο πατέρας της είχε επίγνωση της κατάστασής του; «Όχι. Είχαμε πλάσει ένα ωραίο παραμύθι για εκείνον, γιατί δεν θα μπορούσε να το διαχειριστεί. Ήμουν της άποψης ότι σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να γνωρίζει κάτι, για να του δώσουμε λίγη ώθηση παραπάνω. Δυστυχώς, ο πατέρας μου δεν είχε νωρίτερα κάποια συμπτώματα που να προειδοποιούσαν για την κατάστασή του. Και περάσαμε από όλες τις φάσεις. Από το να βλέπεις ξαφνικά τον άνθρωπό σου και να μην τον αναγνωρίζεις, να ζεις σε μια μόνιμη κατάσταση θλίψης από τη στιγμή που γίνεται η διάγνωση και να ετοιμάζεσαι για αυτό που δεν μπορείς να αποφύγεις, αλλά μετά η πορεία της θεραπείας να σου αναπτερώσει το ηθικό και να λες “τελικά θα το κερδίσουμε”»!