64ο Φεστιβάλ Καννών: Οδηγός Επιβίωσης #3

Είναι σοκαριστικό. Φτάσαμε στην Τετάρτη και δεν έχω καταλάβει πως πέρασαν οι μέρες! Συνήθως, όταν περνάμε στη δεύτερη εβδομάδα, θέλω να γυρίσω πίσω και, αν οι ταινίες δεν είναι καλές, ζητώ τον οίκτο κάθε φορά που πατάω το πόδι μου σε αίθουσα. Λες και η οθόνη είναι η… Ιερά Εξέταση. Στο φετινό Φεστιβάλ, συνέβη το εξής αξιοπερίεργο: κύλησε τόσο ομαλά γιατί τα θετικά και οι απογοητεύσεις ερχόντουσαν μαζί, σαν σε ιδανική ισορροπία. Μετά το αποθεωτικό φιάσκο του Τέρενς Μάλικ με το “The Tree of Life“, δε, ΚΑΙ άναψαν τα αίματα ΚΑΙ έστρωσαν και οι ταινίες (εξαιρώντας τον Μάλικ ή κάποια φιλμ που σκοπίμως απέφυγα, ως σώφρων – ακόμη – άνθρωπος…).

Εδώ πρέπει ν’ ανοίξω μια μικρή παρένθεση για το “χρωστούμενο” από τις προηγούμενες μέρες “The Artist” του Μισέλ Χαζαναβίσιους, το οποίο κατάφερα να δω στην… τρίτη απόπειρα! Στη… Hollywoodland του 1927, σταρ του βωβού αρνείται να ακολουθήσει το νέο ρεύμα της εποχής και χάνει τα πάντα με την άρνησή του να… μιλήσει. Πιστό στην αισθητική και τη φόρμα του σινεμά εκείνης της περιόδου, το φιλμ δε σταματά να σε εκπλήσσει με χιούμορ και ευρήματα (σε εικόνα και ήχο), σε τόσο υψηλά στάνταρ που σχεδόν κάνει το “Singin’ in the Rain” να μοιάζει με μεταγενέστερο remake του! Μια μικρή κοιλιά προς το τέλος του στερεί τον χαρακτηρισμό του αριστουργήματος, όμως, η χρήση του κλασικού ερωτικού θέματος του Μπερνάρτ Χέρμαν από το “Vertigo” και το τέλειο happy end, σε επαναφέρουν στη μαγεία… του βωβού! Ο συνθέτης Λουντοβίκ Μπουρσέ ας περιμένει από τώρα την υποψηφιότητα για το Όσκαρ μουσικής.

Από το παράλληλο τμήμα της Semaine de la Critique, το αυστραλέζικο “Snowtown” του Τζάστιν Κούρτζελ έκανε την αίθουσα ν’ αδειάζει αργά αλλά σταθερά, ξεδιπλώνοντας την αληθινή ιστορία του διασημότερου εκεί serial killer Τζον Μπάντινγκ, με ενοχλητικά ψυχρό συναίσθημα και μια δόση προβοκατόρικης ψυχολογίας του ήρωα, που προτιμούσε να “καθαρίζει” τον τόπο από “άρρωστους” ανθρώπους. Απίθανο να εμφανιστεί στην ελληνική αγορά (για εμπορικούς λόγους), αλλά σημειώστε το κάπου, για την περίπτωση που πέσει στην αντίληψή σας ως τίτλος στο μέλλον…

Με το σινεμά του Άκι Καουρισμάκι δεν τα πάω πάντοτε καλά. Ευτυχώς, στην περίπτωση του “Le Havre” μιλάμε για μια από τις καλύτερες στιγμές του. Μινιμαλιά ιστορίας (λούστρος με γυναίκα άρρωστη παίρνει υπό την προστασία του νεαρό Αφρικανό λαθρομετανάστη), φόντο… ρέπλικα παλαιότερων φιλμ του δημιουργού, χιουμοράκι post και ροκενρολιά περήφανη στο κούτελο. Όλα μαζί, δεμένα με ευγένεια στην ψυχή και ένα συναίσθημα πραγματικής ανθρωπιάς. Να βλέπουν και οι μαυροκακομοίρηδες της ελληνικής κινηματογραφίας πως χειρίζεται ένας σκηνοθέτης/σεναριογράφος το μεταναστευτικό ζήτημα όταν έχει αγάπη μέσα του (και όχι σκατά και πονηριά για εκμετάλλευση του θέματος)… Προσωρινά, το πιο ισχυρό φαβορί για το Χρυσό Φοίνικα!

Το πρωί της Τετάρτης, ο Λαρς Φον Τρίερ έκανε την ανατροπή (μη σου πω ότι έστειλε και τον Τέρενς Μάλικ να σφουγγαρίζει πατώματα και με λούσουν με χαρακτηρισμούς…) και βύθισε την τεράστια αίθουσα Lumiere στο έρεβος (ή τη λάμψη) του τέλους του κόσμου. Το “Melancholia” είναι μια ασήμαντα ΜΕΓΑΛΗ ταινία για το ΤΙΠΟΤΑ γύρω σου, μια καλά μελετημένη απόπειρα απογύμνωσης από τη φόρμα, ένα φιλμ απομόνωσης και μηδενισμού, όπως μας διδάσκει η Φύση από μόνη της, όχι η Επιστήμη, η Τέχνη ή και ο Τρίερ ο ίδιος. Από τη διάλυση μίας γαμήλιας γιορτής ως την αναταραχή της συμπαντικής ισορροπίας και ασφάλειας για το ανθρώπινο είδος, ο αιώνιος αμφισβητίας και αντιρρησίας έρχεται να παίξει με την ψυχολογία του θεατή, σφυροκοπώντας τον στο πιο αδύναμο σημείο του: με τον ερχομό της θανατικής του “ποινής”. Όσοι έφυγαν από την αίθουσα ανικανοποίητοι, μάλλον, επέστρεψαν στην “magic cave” τους. Ας γελάσω.

ΗΛΙΑΣ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣ / CINEMaD

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *